HIMALAIZM W POLSCE I NA ŚWIECIE

Ostatni wpis na naszej stronie internetowej, w roku szkolnym 2021/2022, dotyczył biografii Artura Bargiela. Ten rok szkolny rozpoczynamy również od jego postaci, a mianowicie chcemy Wam zaprezentować jego ostatnie osiągnięcia, zapisujące się w historii światowego himalaizmu. Andrzej Bargiel chce dokonać rzeczy niewyobrażalnej, a mianowicie zdobycia i zjazdu na nartach z Mount Everestu.

     Cel Andrzeja Bargiela podczas wyprawy na Mount Everest jest bardzo jasny. Polak chce wejść na Mount Everest i jako drugi człowiek w historii zjechać z niego na nartach. Jednak podczas wspinaczki nie planuje korzystać z dodatkowego tlenu, czego nie dokonał jego poprzednik.

Skład polskiego zespołu:

Andrzej Bargiel (narciarz wysokogórski)

Janusz Gołąb (alpinista, himalaista)

Bartek Bargiel (operator drona)

Carlos Llerandi (filmowiec)

Bartek Pawlikowski (fotograf)

Link do zapowiedzi Andrzeja Bargiela wyjazdu w Himalaje: https://www.youtube.com/watch?v=CQZ0MBLMjGs

Andrzej Bargiel przerywa wyprawę na Mt. Everest

     Z powodu ciężkich i nieprzewidywalnych warunków, Andrzej Bargiel podjął decyzję o przerwaniu wyprawy w Himalaje, której celem był pierwszy zjazd na nartach z Mt. Everestu (8848 m n.p.m.) bez tlenu.

     3 października Andrzej Bargiel podjął decyzję o przerwaniu drugiej już wyprawy, której celem był zjazd na nartach z Mount Everestu (8848 m n.p.m.). Rozpoczęty w środę, 28 września, atak szczytowy został poprowadzony
do wysokości 4. obozu, gdzie porywisty wiatr zmusił Andrzeja i towarzyszącego mu Janusza Gołębia do odwrotu. Wspinacze wycofali się do Obozu II. Kilkadziesiąt godzin czekali na poprawę pogody. Ta jednak nie nastąpiła. „Atak szczytowy mocno dał nam w kość. Wyszliśmy na wysokość 8000 m n.p.m. – na Przełęcz Południową. Tam zatrzymał nas wiatr, który był mocniejszy niż w prognozach. W porywach osiągał 100 km/h, przez co nie mogliśmy rozbić namiotu i założyć obozu” – mówił Andrzej Bargiel.

Komunikat Andrzeja Bargiela:

https://twitter.com/i/status/1576947607125254144

Reinhold Messner – pierwszy zdobywca "Korony Himalajów”

   Reinhold Andreas Messner (ur. 17 września 1944 w Bressanone) – włoski alpinista, himalaista i podróżnik.

  Reinholda Messnera uważa się za najwybitniejszego przedstawiciela nowoczesnego alpinizmu. Często preferował on samotne drogi i rezygnował z aparatu tlenowego. W taki sposób w 1978 roku zdobył Mount Everest.

   Messner był zwolennikiem stylu alpejskiego w wspinaczkach. W swoje wyprawy zabierał tylko niezbędne rzeczy, rezygnował z butli tlenowych, tragarzy i dużych ilości obozów pośrednich. Po tragicznej śmierci brata na Nanga Parbat postanowił, że zdobędzie Koronę Himalajów – 14 ośmiotysięczników.

Osiągnięcie celu zajęło mu 16 lat. W ten sposób został pierwszym człowiek, który zdobył Koronę Himalajów.

Drugi był Jerzy Kukuczka, który zrobił to w 8 lat.

Reinhold Messner wraz z Peterem Habelerem zdobyli Mount Everest nie używając butli z tlenem. Do tej pory nikt tego nie dokonał bez butli. Alpinista osiągnął również najwyższe szczyty na wszystkich kontynentach tzw. Koronę Ziemi.

W 1990 roku z Arvedem Fuchsem zdobył na piechotę biegun południowy.

Kalendarium wypraw Reinholda Messnera:

1970 – Nanga Parbat

1972 – Manaslu

1975 – Gaszerbrum I

1977 – Dhaulagiri

1978 – Mount Everest

1978 – Nanga Parbat

1979 – K2

1980 – Mount Everest

1981 – Sziszapangma

1982 – Kanczendzonga

1982 – Broad Peak

1982 – Cho Oyu

1984 – Gaszerbrum I

1984 – Gaszerbrum II

1985 – Annapurna

1986 – Makalu

1986 – Lhotse

Poniżej link do filmu Reinholda Messnera:

https://www.youtube.com/watch?v=Mq_jEVyMCK8

Artur Henryk Hajzer (ur. 28 czerwca 1962 w Zielonej Górze, zm. 7 lipca 2013 na stoku Gaszerbrum I w Karakorum) – polski taternik, alpinista i himalaista, twórca i szef programu Polski Himalaizm Zimowy 2010–2015, kierownik wypraw działających w ramach tego projektu.

   Współzałożyciel i były prezes (wraz z Januszem Majerem) nieistniejącej już firmy ADD będącej właścicielem marki Alpinus produkującej odzież outdoorową oraz sprzęt turystyczny i wspinaczkowy, współtwórca (również z Majerem) firmy w tej samej branży: HiMountain.

    Był autorem pierwszego zimowego wejścia na Annapurnę (w 1987 r. z Jerzym Kukuczką). Wspólnie z Wandą Rutkiewicz, Kukuczką i Ryszardem Wareckim wyznaczył nową drogę na Sziszapangmę.

   W 1989 był głównym organizatorem akcji ratunkowej po lawinie pod Mount Everestem, dzięki której udało się sprowadzić do bazy jedynego ocalałego Andrzeja Marciniaka.

    W chronologicznym skrócie zdobyty ośmiotysięczniki:

1986 r. - Manaslu – nową drogą;

3.02.1987 r. - Annapurna – pierwsze wejście zimowe;

1987 r. - Sziszapangma – nową drogą;

1988 r. - Annapurna Wschodnia (8010 m);

11.05.2008 r. – Dhaulagiri;

23.06.2010 r. - Nanga Parbat;

30.09.2011 r. – Makalu;

Poniżej link do filmu o Arturze Hajzerze:

https://www.youtube.com/watch?v=y6LREM0BoEg

https://www.youtube.com/watch?v=lmOqtIEj_TQ

    Dla upamiętnienia postaci i dokonań Artura Hajzera odbywa się „Bieg dla Słonia”. Impreza ma miejsce nocą na alejkach Parku Śląskiego. Biegacze przemierzają dystans 7 kilometrów przy świetle „czołówek”.

Dlaczego Słoń?

  Artur Hajzer od młodzieńczych lat związany był ze śląskim środowiskiem wspinaczkowym, w którym miał ksywę „Słoń”. Wspinać zaczął się jako 14-latek w Harcerskim Klubie Taternickim. Późniejsza kariera wspinaczkowa Artura Hajzera związana była z katowickim Klubem Wysokogórskim, nazywanym w tym czasie „najlepszym klubem himalajskim na świecie”, ponieważ tu właśnie działali m.in. Jerzy Kukuczka, Krzysztof Wielicki czy Ryszard Pawłowski. 

Polski Himalaizm Zimowy im. Artura Hajzera

Geneza powstania

   Twórcą programu Polski Himalaizm Zimowy realizowanego przez  Polski Związek Alpinizmu był Artur Hajzer, a kierownikiem honorowym jest Krzysztof Wielicki.

    Program został powołany w 2010 r. uchwałą zarządu Polskiego Związku Alpinizmu (PZA). Od września 2013 Program nosi nazwę Polski Himalaizm Zimowy im. Artura Hajzera.

    Program ma na celu zdobywanie gór w Himalajach i Karakorum trudnymi technicznie drogami w stylu alpejskim, wsparcie himalaizmu kobiecego, zdobywanie najwyższych gór zimą i eksplorację nieznanych, dziewiczych rejonów górskich.

Aktualnym szefem programu Polski Himalaizm Zimowy jest Piotr Tomala.

   Twórcą pojęcia i dyscypliny himalaizm zimowy był legendarny kierownik polskich wypraw w góry wysokie Andrzej Zawada. Zdobywanie szczytów zimą rozpoczął od pierwszego zimowego wejścia na Noszak – 7492 m (razem z Tadeuszem Piotrowskim) w lutym 1973 roku.

    Pasmo polskich zimowych sukcesów w Himalajach zaczęło się od zimowego wejścia na Mount Everest (8848 m) którego dokonali Leszek Cichy i Krzysztof Wielicki 17 lutego 1980r. Kierownikiem wyprawy był Andrzej Zawada.

Link do oficjalnej strony Polski Himalaizm Zimowy:

https://www.polskihimalaizmzimowy.pl/

Poniżej lista pierwszych wejść na ośmiotysięczniki:

Słowniczek:

Style uprawiania himalaizmu

Styl oblężniczy (zwany także wyprawowym) jest najstarszym i najbardziej typowym stylem organizowania wypraw wspinaczkowych w górach typu himalajskiego.

Wyprawa taka tworzy zwykle u podnóży góry rozbudowaną bazę, z której organizowane są kolejne próby „ataku”. Sam „atak” jest zwykle wielodniową operacją, polegającą na pokonywaniu kolejnych fragmentów drogi, budowania wzdłuż niej systemu lin i innych ułatwień (tzw. poręczowanie), budowania kolejnych obozów przejściowych, transportowania do nich odpowiednich ilości sprzętu i zapasów żywności, a następnie kontynuowania tej procedury, aż do zbudowania obozu podszczytowego, z którego wreszcie organizuje się ostateczne „ataki szczytowe”.

Osoby zaangażowane w wyprawę dzielą się na tragarzy, obsługę techniczną, wspinaczy „robotników” i wreszcie „szpicy” – czyli wybranej grupy 3-4 wspinaczy, którzy są przez cały czas wyprawy oszczędzani, aby mieć maksymalnie dużo sił na atak szczytowy. Styl ten jest bardzo kosztowny i czasochłonny.

Styl alpejski to styl, w którym samotny wspinacz lub nieliczna grupa wspinaczy (2-4) ogranicza liczbę sprzętu do minimum, tak aby być w stanie samemu dostarczyć go pod szczyt. Szczyt jest atakowany bezpośrednio z bazy przez cały zespół naraz bez zakładania stałych obozów pośrednich i poręczowania.

Styl kapsułowy pośredni między oblężniczym a alpejskim. Wspinacz dźwiga cały swój dobytek ze sobą, przenosi go naraz i nie zakłada obozów pośrednich (tak jak w stylu alpejskim), ale całą drogę pokonuje kilkukrotnie, na przykład w celu aklimatyzacji.

Styl solowy w tym stylu pojedynczy wspinacz bierze z sobą tylko tyle sprzętu, ile sam jest w stanie unieść i całkowicie w pojedynkę stara się wejść na szczyt bez budowania jakichkolwiek obozów pośrednich. Czasami zdarza się, że wspinacz-solista jest wspomagany przez kilku kolegów, ale tylko przy organizacji bazy. Czasami z kolei zdarza się, że wspinacz-solista korzysta gościnnie z bazy dużej wyprawy, która „szykuje” się na jakiś pobliski szczyt.

Anna Czerwińska (ur. 10 lipca 1949 w Warszawie, zm. 31 stycznia 2023) – polska alpinistka i himalaistka, zdobywczyni sześciu ośmiotysięczników i Korony Ziemi. Uczestniczyła w wyprawach wspinaczkowych m.in. z Wandą Rutkiewicz i Krystyną Palmowską.

Anna Czerwińska była także autorką wielu artykułów w prasie górskiej – m.in. w „Taterniku” – a także kilkunastu książek. Otrzymała członkostwo honorowe Polskiego Związku Alpinizmu. Postanowieniem Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego z 9 grudnia 2003 roku została odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi za zasługi dla polskiego taternictwa i alpinizmu oraz za popularyzowanie sportu wspinaczkowego.

W chronologicznym skrócie:

Alpy:

• północna ściana Matterhornu (1977, z Krystyną Palmowską)
• pierwsze kobiece przejście zimowe północnej ściany Matterhornu (1978, z Krystyną Palmowską, Wandą Rutkiewicz i Ireną Kęsą)

Himalaje i Karakorum:

• 1979 – Rakaposhi (7788 m n.p.m.), pierwsze kobiece wejście, nową drogą
• 30 czerwca 1983 – przedwierzchołek Broad Peak: Rocky Summit (8028 m), w dwuosobowym zespole kobiecym z Krystyną Palmowską
• 15 lipca 1985 – Nanga Parbat (8126 m), w zespole kobiecym z Wandą Rutkiewicz i Krystyną Palmowską
• 1986 – dotarcie na K2 do wysokości ok. 8200 m, nową drogą do Magic Line, z Krystyną Palmowską i Januszem Majerem
• 21 maja 2000 – Mount Everest (8848 m), drugie polskie kobiece wejście
• 6 października 2000 – Shisha Pangma Middle (8013 m)
• 21 maja 2001 – Lhotse (8501 m), pierwsze polskie kobiece wejście
• 25 września 2001 – Czo Oju (8201 m)
• 2 sierpnia 2003 – Gaszerbrum II (8034 m)
• 25 maja 2006 – Makalu (8485 m), pierwsze polskie kobiece wejście

Zdobyte ośmiotysięczniki:

• główne wierzchołki: Nanga Parbat, Mount Everest, Lhotse, Czo Oju, Gaszerbrum II, Makalu
• boczne wierzchołki: Broad Peak, Sziszapangma

Korona Ziemi:

• 1978 – Mont Blanc – Europa
• 1995 – Aconcagua – Ameryka Południowa
• 1995 – Kilimandżaro – Afryka
• 1996 – Denali (McKinley) – Ameryka Północna
• 1996 – Elbrus – Europa
• 1996 – Góra Kościuszki – Australia
• 1998 – Masyw Vinsona – Antarktyda
• 1999 – Jaya – Australia i Oceania
• 2000 – Everest – Azja

Serdecznie polecamy film dokumentalny obrazujący życie i dokonania Anny Czerwińskiej.

Poniżej link do filmu.https://www.youtube.com/watch?v=yllArhusmno